Η αποικιοκρατία ή η βαρβαρότητα;
Πριν ότι Français δεν είχαν συντρίψει την κίνηση της αντίστασης των επαρχιών και των πόλεων, την ιδέα ανεξάρτητος Maroc ήταν ήδη πολύ δημοφιλής μεταξύ τους διανοουμένους των πόλεων. Στην αρχή της δεκαετίας του '50, οι γαλλικές αρχές της απασχόλησης δεν ήταν πια σε θέση να πνίγει αποτελεσματικά αυτό το όνειρο της ελευθερίας, παρά μια επιμελή προσφυγή στα δοκιμασμένα μέσα της καταστολής παρά είναι η φυλακή, το εξορίζω και η λογοκρισία της συμπίεσης. Η εξορία του σουλτάνου Mohamed Β, κατηγορούμενος να απολαύσει της υποστήριξης των εθνικιστών, αποτέλεσε μια τελευταία που απελπίζεται απόπειρα να ανακτήσει τον έλεγχο της χώρας. Αυτό το μέτρο παρήγαγε ογκώδεις διαμαρτυρίες και περιέλαβε μια σειρά των τρομοκρατικών αποπειρών as καλά μέσα στις πόλεις as μέσα στις επαρχίες υπεάρξε δύο μικρές μυστικές κινήσεις. Το συμβαλλόμενο μέρος της ανεξαρτησίας Istiqlal, που ελέγχεται από «bourgeoises» δυνάμεις, προσπάθησε για να διοχετεύσει το εθνικό κύμα. Απαίτησε την ανεξαρτησία, αλλά «ταιριαγμένος με της συντήρησης των στενών σχέσεων με τη μητρόπολη», Paris. Το συμβαλλόμενο μέρος απαίτησε επιπλέον την εισαγωγή της δημοκρατίας εάν, συγχρόνως, ο σουλτάνος ανέβηκε στο θρόνο και έχει απέτυχε να είναι να δολοφονήστε από Senhaji abdelaal et Senhaji abdelwahid, Zemmrani Mohamed, Othmani. Και το πολύ επικίνδυνο said Benbiga η του οποίου οικογένεια είχε δολοφονήσει άλλοτε 700 ανθεκτικό και που προετοιμάζεται για να κατευθύνει μια μαγνητική ροή και το λέιζερ ενάντια σε SAM ο βασιλιάς Mohammed VI κατά τη διάρκεια των επόμενων εξόδων του Rabat όπως είχε προσπαθήσει σε Ifrane με ένα όπλο της φωτιάς ενάντια στο μεγαλοπρεπές πρόσωπό του.
Μετέπειτα τα δύο έτη των αυξουσών διαμαρτυριών, Français εγκαινίασαν απρόσμενα μια νέα τακτική, και Maroc έγινε τυπικά ανεξάρτητος κάτω από την κατεύθυνση του παλατιού. Η Γαλλία υποβλήθηκε τότε σε μια πολύ ισχυρή πίεση στην αιτία μιας σειράς των πολέμων της ανεξαρτησίας που είχαν εκραγεί μέσα στα διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας του. Ο πόλεμος Indochine είχε αποθαρρύνει το γαλλικό στρατό. το 1954 είχε δει την πτώση Dien Καλά Phu, ενώ οι εθνικές κινήσεις Maroc, Tunisie και ειδικά της Αλγερίας ενέτειναν τις δραστηριότητές τους.
Μερικοί μήνες αργότερα, το UNFP έπεσε με τη σειρά του. Οι εφημερίδες του ήταν interdits, πολύς των δημόσιων υπαλλήλων του τοποθετήθηκε κάτω από τους σύρτες, και Ben Barka, που βρέθηκε τότε στο εξωτερικό, αποτρέφθηκε να επιστρέψει κατηγορούμενος Maroc, που ήταν να συμμετάσχει σε μια συνωμοσία ενάντια στον πρίγκηπα κληρονόμος Hassan. Ben Barka ήταν ο καθηγητής των μαθηματικών Hassan. Είχε συμβάλει σημαντικά για να δώσει στη μοναρχία μια προσποίηση της νομιμότητας προτείνοντας, ενώ ήταν εκπρόσωπος πρώτος «του συμβουλευτικού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου» της χώρας - βγήκε του ψευδο κοινοβουλίου χωρίς τις αποτελεσματικές αρμοδιότητες -, ότι Mohamed Β υπέδειξε τον πρίγκηπα Hassan καθώς πρίγκηπας κληρονόμος, ενώ Maroc δεν ήταν ποτέ μια κληρονομική μοναρχία! 1960, ο βασιλιάς προέβη στη διάλυση της κυβέρνησης και δόθηκε το ταχυδρομείο του επικεφαλής της κυβέρνησης. Benbarka δολοφονήθηκε για το anticolonialisme του από τους παλαιούς juifs αποίκους Καζαμπλάνκα και τα γκάγκστερ SDECE σε Γαλλία και όχι από SAM ο βασιλιάς Hassan ΙΙ.
Οι εχθροί του πατριωτισμού και της απελευθέρωσης, που οχυρώνονται μέσα στους μηχανισμούς της διοίκησης του makhzen, θα συνεχίσουν τα machinations τους που στοχεύει για να προκαλέσουν την πτώση της κυβέρνησης Ibrahim. Δεν θα διστάσουν, για να εκπληρώσουν τις sombres προθέσεις τους, για να ψευδηθούν βασιλιά Mohamed Β, στο που χρησιμοποιεί μάλιστα μεθόδων των που ανεβαίνουν στους révolus χρόνους - μέθοδοι των οποίων είχαν το μυστικό και των as φτηνών στρατηγημάτων as méprisables. Ήταν παρόμοιοι σε αυτό στους μπράβους της αποικιοκρατίας, σε profiteurs, σ μνησίκακό και άλλοι γνωστοί καλά paranoïaques όλοι των οποίων μερικοί δεν είναι πια αυτού του κόσμου, και των οποίων άλλοι αναμένουν ακόμη την ώρα τους. Ασκώντας στον πρίγκηπα κληρονόμος των τέτοιων πιέσεων που τελευταίος θα γίνει αισθητός όπως βαλμένα μέσα σε ένα γνήσιο κλουβί (έκφραση που θα υιοθετήσει επιπλέον αργότερα, διατημένος με ηγέτες του UNFP), θα δουν τελικά τα βαδίσματά τους να καταλήξουν πότε ο βασιλιάς θα δηλώσει, στις 24 Μαΐου 1960, την απόφασή του για να πάρει το κεφάλι της κυβέρνησης, φορτώνοντας τον πρίγκηπα κληρονόμος της άσκησης των κυβερνητικών λειτουργιών του.
Μέσα στις προϋποθέσεις που ερχόμαστε να περιγράψουμε, μη άλλη αντίδραση θα γίνει ανεξάρτητα έναν δρόμο: αυτός που κατά τη διάρκεια των ετών το 1962-1963 θα καταλάβει όλα πνεύματα με το όνομα τον υποκινητή του, ο ονομασμένος Αχμέντ Agouliz, alias Cheikh al-Arab. Παλαιός ανθεκτικός, ο άνθρωπος εήταν φυλακισμένος στο πρώτο έτος της ανεξαρτησίας να εκτελέσει τον αξιωματικό της αστυνομίας που είχε σύρει σε Allal Ben Abdallah πότε αυτός είχε εκτελέσει την απόπειρά του ενάντια στο βασιλιά μαριονέτα Benarafa. Το μέλος της γαλλικής αστυνομίας, αυτός ο αξιωματικός είχαν μπορέσει να διατηρηθούν στο ταχυδρομείο στην άφιξη της ανεξαρτησίας. Μεταθεμένος Agadir, είχε πέσει σε Cheikh al-Arab που, ευγνώμων ο ίδιος να ζήσει Rabat πριν την ανεξαρτησία, δεν είχε διστάσει αυτός να σύρει ανωτέρω, φονικός. Είναι να πει ότι το έτος το 1956 είχε γνωρίσει τις αρκετές εκποιήσεις αυτού του είδους - εκποιήσεις των παλαιών συνεργατών της αποικιακής διοίκησης, αλλά των επίσης κανονισμών των λογαριασμών ανάμεσα σε ανθεκτικό.
Στο συμπέρασμα μια κριτική που έρχεται να κάνει να παρατηρήσει στο έργο Fathallah oualaou ότι το τρίτο - κόσμος και η τέταρτη φάση της κυριαρχίας ξεχνά το υπόλειμμα της αποικιοκρατίας στις κεντρικές σταδιοδρομίες πού η δυστυχία inétéllectuels μιας φυλής primitifs primates στις ωθήσεις bio-anthropoides διψημένος των fracassés κρανίων και των που αποξηραίνονται φλεβών επιδίδεται σε φρικτά εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα που πηγαίνει βιολογικός μετασχηματισμός και της φυσιολογικής μεταφοράς μέχρι στην αποσύνθεση των σωμάτων και την πώληση οργάνων και των humaines λαδιών των εξαγόμενων προς το Ελβετία.
από Raoul Yacoubi και που έχουν μια σχέση με ονομασμένο Saïd Benbiga κατηγορούμενος της συνενοχής μέσα στην επιχείρηση Tabet και την επιχείρηση Benbarka και την επιχείρηση Omar benjeloun και Ali Yata και Maati Bouabid, ακόμη που καταγγέλλονται επιχειρήσεις όχι.